Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed tamen intellego quid velit. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Duo Reges: constructio interrete. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas. Videsne quam sit magna dissensio? Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Sed ad bona praeterita redeamus.
In sapientem solum cadit, isque finis bonorum, ut ab ipsis Stoicis scriptum videmus, a Xenocrate atque ab Aristotele constitutus est.
Itaque ut quisque optime natus institutusque est, esse omnino nolit in vita, si gerendis negotiis orbatus possit paratissimis vesci voluptatibus.
Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?
Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit.
Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;
Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.
Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate.
Tum ille: Ain tandem?
Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?
Inquit, dasne adolescenti veniam?
Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora.
Quid iudicant sensus?
Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis?
Tu quidem reddes;
Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?Quare, quotienscumque dicetur male quis de se mereri sibique esse inimicus atque hostis, vitam denique fugere, intellegatur aliquam subesse eius modi causam, ut ex eo ipso intellegi possit sibi quemque esse carum.
Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur.
Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem.Primum divisit ineleganter; Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Cur, nisi quod turpis oratio est? Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Sed tamen intellego quid velit.
Nemo igitur esse beatus potest. Idemne, quod iucunde? Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.
Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus.
Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.
Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.
Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae.
Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit;
Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.
Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus.
Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur;Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Vide, quaeso, rectumne sit. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere.
Quid nunc honeste dicit?
Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat?
Idem adhuc;
Aberat omnis dolor, qui si adesset, nec molliter ferret et tamen medicis plus quam philosophis uteretur.
Memini vero, inquam;
Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.
Non igitur bene.
Non enim in selectione virtus ponenda erat, ut id ipsum, quod erat bonorum ultimum, aliud aliquid adquireret.
Stoicos roga.
In eo autem voluptas omnium Latine loquentium more ponitur, cum percipitur ea, quae sensum aliquem moveat, iucunditas.
Venit ad extremum;
Verum enim diceret, idque Socratem, qui voluptatem nullo loco numerat, audio dicentem, cibi condimentum esse famem, potionis sitim.
Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.
At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis.
Ut aliquid scire se gaudeant?
Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?
Cur haec eadem Democritus?
At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides.Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re;
Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Dici enim nihil potest verius. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum.
Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. At hoc in eo M. Si longus, levis. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat?
Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris?
Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare?
Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis.
Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat.
Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet.
Quod enim vituperabile est per se ipsum, id eo ipso vitium nominatum puto, vel etiam a vitio dictum vituperari.
Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur?
Invidiosum nomen est, infame, suspectum.Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Ita prorsus, inquam;
