Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Id enim natura desiderat. Restatis igitur vos; Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Age, inquies, ista parva sunt. Deinde dolorem quem maximum? Duo Reges:
Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Sumenda potius quam expetenda. Si enim ad populum me vocas, eum. Pauca mutat vel plura sane; Comprehensum, quod cognitum non habet? Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Memini vero, inquam;
Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.
Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?
Sed tamen intellego quid velit.
Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.
Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret.
Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Tu quidem reddes; Dat enim intervalla et relaxat. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Venit ad extremum;
Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Ita prorsus, inquam; Utilitatis causa amicitia est quaesita. Sed quot homines, tot sententiae; Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Quid de Platone aut de Democrito loquar? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?
Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius?
Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.
Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.Poterat autem inpune; Quis istud possit, inquit, negare? Et nemo nimium beatus est; Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Num quid tale Democritus? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?
Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Aberat omnis dolor, qui si adesset, nec molliter ferret et tamen medicis plus quam philosophis uteretur. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio.
Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera.Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate.
Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum.
Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Res enim concurrent contrariae.
Simul atque natum animal est, gaudet voluptate et eam appetit ut bonum, aspernatur dolorem ut malum.
Inquit, respondet: Quia, nisi quod honestum est, nullum est aliud bonum! Non quaero iam verumne sit;
Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.
Deprehensus omnem poenam contemnet.
Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium.
Is es profecto tu.
Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas.
Quo tandem modo?
Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem.
Nihil sane.
Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure.Id Sextilius factum negabat. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Videsne quam sit magna dissensio? Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico.
Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;
Quod vestri non item.
Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.
Sint ista Graecorum;
Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis.
Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia?
Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis?
Vives, inquit Aristo, magnifice atque praeclare, quod erit cumque visum ages, numquam angere, numquam cupies, numquam timebis.
Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur;Utilitatis causa amicitia est quaesita. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. In ipsa enim parum magna vis inest, ut quam optime se habere possit, si nulla cultura adhibeatur. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?
