Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Istic sum, inquit. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Easdemne res? Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer.
Dabit hoc Zenoni Polemo, etiam magister eius et tota illa gens et reliqui, qui virtutem omnibus rebus multo anteponentes adiungunt ei tamen aliquid summo in bono finiendo.Quid iudicant sensus? Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Comprehensum, quod cognitum non habet? Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Quare attende, quaeso. Est, ut dicis, inquit; Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. At iste non dolendi status non vocatur voluptas.
Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.
Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit.Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Hoc est non dividere, sed frangere. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.
Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum?
Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?
Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;
Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat.Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur.
Hoc non est positum in nostra actione.
Aufert enim sensus actionemque tollit omnem.Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Duo Reges:
Nos commodius agimus.
Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus.
Poterat autem inpune;
Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit.Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus;
Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?
Hoc est non dividere, sed frangere. Sed fortuna fortis; Haeret in salebra. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Mihi enim satis est, ipsis non satis.
Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.
Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio.
Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare;
Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio?
An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?
Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus.Si longus, levis dictata sunt. Quis hoc dicit? Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.
Nam quod ita positum est, quod dissolutum sit, id esse sine sensu, id eius modi est, ut non satis plane dicat quid sit dissolutum.
Non perfecti autem homines et tamen ingeniis excellentibus praediti excitantur saepe gloria, quae habet speciem honestatis et similitudinem.
Quonam modo?
Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?
Easdemne res?
Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem.
Non igitur bene.
Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;
Efficiens dici potest.
Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere.Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Itaque his sapiens semper vacabit. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. An hoc usque quaque, aliter in vita? Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur;
Itaque, ne si iucundissimis quidem nos somniis usuros putemus, Endymionis somnum nobis velimus dari, idque si accidat, mortis instar putemus.Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? Quis hoc dicit? Quid iudicant sensus? Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis.
Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Nescio quo modo praetervolavit oratio. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Suo genere perveniant ad extremum; Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest.
