Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Duo Reges: constructio interrete. Sullae consulatum? Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.
Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali.
Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?
Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero.
Qui cum cruciaretur non ferendis doloribus, propagabat tamen vitam aucupio, sagittarum ictu configebat tardus celeres, stans volantis, ut apud Accium est, pennarumque contextu corpori tegumenta faciebat.Nihil illinc huc pervenit. Cur id non ita fit?
Habebat tamen rationem valitudinis: utebatur iis exercitationibus, ut ad cenam et sitiens et esuriens veniret, eo cibo, qui et suavissimus esset et idem facillimus ad concoquendum, vino et ad voluptatem et ne noceret.
Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest.
Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate.
Nam quid possumus facere melius?
Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Quis enim redargueret? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.
Quis hoc dicit? At hoc in eo M. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Pauca mutat vel plura sane; Utilitatis causa amicitia est quaesita. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur.
Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? An hoc usque quaque, aliter in vita? Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.
Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.
Et si in ipsa gubernatione neglegentia est navis eversa, maius est peccatum in auro quam in palea.
Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis.
Mihi enim satis est, ipsis non satis.Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. An est aliquid, quod te sua sponte delectet?
Qualem igitur hominem natura inchoavit? Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Sin aliud quid voles, postea. Cur id non ita fit? Comprehensum, quod cognitum non habet?
Ad eos igitur converte te, quaeso. Equidem e Cn. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Urgent tamen et nihil remittunt. Equidem e Cn. Vide, quaeso, rectumne sit. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur?
Decius, princeps in ea familia consulatus, cum se devoverat et equo admisso in mediam aciem Latinorum irruebat, aliquid de voluptatibus suis cogitabat?
Peccata paria.
Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?
Memini vero, inquam;
Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?
Ita credo.
Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto.
Inquit, dasne adolescenti veniam?
Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit.
Nihilo magis.
Nam, ut saepe iam dixi, in infirma aetate inbecillaque mente vis naturae quasi per caliginem cernitur;
Quid enim?
Quonam, inquit, modo?Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;
Refert tamen, quo modo. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer.
Non igitur bene.
Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest.
Stoici scilicet.
Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.
Explanetur igitur.
At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere.
Moriatur, inquit.
Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.
Scrupulum, inquam, abeunti;
Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.
Immo videri fortasse.
Erit enim mecum, si tecum erit.
Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum.
Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.
Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.
Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.Si enim idem dicit, quod Hieronymus, qui censet summum bonum esse sine ulla molestia vivere, cur mavult dicere voluptatem quam vacuitatem doloris, ut ille facit, qui quid dicat intellegit?
In enumerandis autem corporis commodis si quis praetermissam a nobis voluptatem putabit, in aliud tempus ea quaestio differatur.
