Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si longus, levis; Equidem e Cn. Comprehensum, quod cognitum non habet? Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint.
Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?
Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.
Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus.
Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.
Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere.
Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.
Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti.Duo Reges: constructio interrete. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus.
Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Collatio igitur ista te nihil iuvat. Deprehensus omnem poenam contemnet. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Graece donan, Latine voluptatem vocant.
Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Sed residamus, inquit, si placet. Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.
Omnis enim est natura diligens sui. Pauca mutat vel plura sane; Satis est ad hoc responsum. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Videsne quam sit magna dissensio? Omnis enim est natura diligens sui. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus;
Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Immo alio genere; Quo igitur, inquit, modo? Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Quo tandem modo? Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.
Qui et definierunt plurima et definiendi artes reliquerunt, quodque est definitioni adiunctum, ut res in partes dividatur, id et fit ab illis et quem ad modum fieri oporteat traditur;
Proclivi currit oratio.
Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest.
Certe non potest.
Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur.
Stoici scilicet.
Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines.
Nunc agendum est subtilius.
Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.
Optime, inquam.
Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.
Est, ut dicis, inquit;
Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum.
Quid vero?
Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;
Sedulo, inquam, faciam.
Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius.
Stoici scilicet.
An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?
Audeo dicere, inquit.
Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;
Peccata paria.
A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni.Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Quid est enim aliud esse versutum? Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. An hoc usque quaque, aliter in vita? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn.
Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia;
Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte.
Quorum altera prosunt, nocent altera.
Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Sed nunc, quod agimus; Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Bonum valitudo: miser morbus. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Quis est tam dissimile homini.
Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere?
Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;
Pauca mutat vel plura sane;
Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;
Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio?
Etenim, si et sapere expetendum sit et valere, coniunctum utrumque magis expetendum sit quam sapere solum, neque tamen, si utrumque sit aestimatione dignum, pluris sit coniunctum quam sapere ipsum separatim.Summum autem bonum si ignoretur, vivendi rationem ignorari necesse est, ex quo tantus error consequitur, ut quem in portum se recipiant scire non possint.
Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.
Quo igitur, inquit, modo? Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Nos commodius agimus. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere.
Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Nihil ad rem! Ne sit sane; Restinguet citius, si ardentem acceperit. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Egone quaeris, inquit, quid sentiam?
