Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Venit ad extremum;
Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris?
Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt.
Tanta vis inerat in verbis propter earum rerum, quae significabantur his verbis, dignitatem, ut altior fieres, ut interdum insisteres, ut nos intuens quasi testificarere laudari honestatem et iustitiam aliquando ab Epicuro.
At certe gravius.
Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?
Falli igitur possumus.
Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus?
Nihil illinc huc pervenit.
Memini me adesse P.Quae cum essent dicta, discessimus. At enim sequor utilitatem. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Simus igitur contenti his. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.
Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?
Erit enim mecum, si tecum erit.
Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere?
Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere?Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii.
Alterum autem genus est magnarum verarumque virtutum, quas appellamus voluntarias, ut prudentiam, temperantiam, fortitudinem, iustitiam et reliquas eiusdem generis.
Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?
Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Non semper, inquam; Istic sum, inquit. Sint modo partes vitae beatae. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Quae cum dixisset, finem ille. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;
Nam cum Academicis incerta luctatio est, qui nihil affirmant et quasi desperata cognitione certi id sequi volunt, quodcumque veri simile videatur.Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?
Proclivi currit oratio. Confecta res esset. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. At iam decimum annum in spelunca iacet. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia?
Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est?
Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit.
Ad eos igitur converte te, quaeso.
Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.
Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?
Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit.
Immo alio genere;
Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes;
Praeteritis, inquit, gaudeo.
Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse?
At certe gravius.
Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.
Erat enim Polemonis.
Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis?
Ex quo magnitudo quoque animi existebat, qua facile posset repugnari obsistique fortunae, quod maximae res essent in potestate sapientis.
Sed quot homines, tot sententiae;
Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur.
Res enim concurrent contrariae.
Minime vero istorum quidem, inquit.
Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?Sed ita falsa sunt ea, quae consequuntur, ut illa, e quibus haec nata sunt, vera esse non possint. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Quaerimus enim finem bonorum.
Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Praeteritis, inquit, gaudeo. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Illi enim inter se dissentiunt. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Quo tandem modo? Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis.
An hoc usque quaque, aliter in vita? Duo Reges: constructio interrete. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Sed fac ista esse non inportuna; Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Prioris generis est docilitas, memoria; Dici enim nihil potest verius. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Occultum facinus esse potuerit, gaudebit;
