Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Ut id aliis narrare gestiant? Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Igitur ne dolorem quidem.
Si longus, levis dictata sunt.
Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.
Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.Illi autem, quibus summum bonum sine virtute est, non dabunt fortasse vitam beatam habere, in quo iure possit gloriari, etsi illi quidem etiam voluptates faciunt interdum gloriosas.
Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?
Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Duo Reges: constructio interrete. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis.
Idemne, quod iucunde? Quae sequuntur igitur? Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Zenonis est, inquam, hoc Stoici.
Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Sed nimis multa. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Que Manilium, ab iisque M. Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Utilitatis causa amicitia est quaesita. An hoc usque quaque, aliter in vita? Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur;
Et non ex maxima parte de tota iudicabis?
Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum;
Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L.
Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Iam in altera philosophiae parte. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes;
Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Nos vero, inquit ille; Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Nos commodius agimus. Dici enim nihil potest verius. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum.
Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico.
Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine;
Quid ergo hoc loco intellegit honestum?
Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Quid de Pythagora? Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.
Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est? Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Quid iudicant sensus? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Cur id non ita fit? Is es profecto tu. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt;
Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat?
Non autem hoc: igitur ne illud quidem.
Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Quod cum dixissent, ille contra. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Quid sequatur, quid repugnet, vident.
Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas.
Quid iudicant sensus?
Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet.
Etiam beatissimum?
Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur?
An potest cupiditas finiri?
Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus.
Sed videbimus.
Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?
Non igitur bene.
Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse.
Est, ut dicis, inquit;
Quod cum ita sit, perspicuum est omnis rectas res atque laudabilis eo referri, ut cum voluptate vivatur.
Scrupulum, inquam, abeunti;
Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis;
Stoicos roga.
Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.
Quarum cum una sit, qua mores conformari putantur, differo eam partem, quae quasi stirps ets huius quaestionis.
Ita fit illa conclusio non solum vera, sed ita perspicua, ut dialectici ne rationem quidem reddi putent oportere: si illud, hoc;
Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.
Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?
Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?
