Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Nunc vides, quid faciat. An hoc usque quaque, aliter in vita?
At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Hoc mihi cum tuo fratre convenit.
In eo autem voluptas omnium Latine loquentium more ponitur, cum percipitur ea, quae sensum aliquem moveat, iucunditas.
Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.
Venit ad extremum;
Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;
Haec dicuntur inconstantissime.
Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni;
Tubulo putas dicere?
Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim.
Quid nunc honeste dicit?
At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides.
Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem.
Ille incendat?
Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Ille igitur vidit, non modo quot fuissent adhuc philosophorum de summo bono, sed quot omnino esse possent sententiae. Quonam, inquit, modo? Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus.
Nec enim absolvi beata vita sapientis neque ad exitum perduci poterit, si prima quaeque bene ab eo consulta atque facta ipsius oblivione obruentur.Sed qui ad voluptatem omnia referens vivit ut Gallonius, loquitur ut Frugi ille Piso, non audio nec eum, quod sentiat, dicere existimo.
Nullis enim partitionibus, nullis definitionibus utuntur ipsique dicunt ea se modo probare, quibus natura tacita adsentiatur.
Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.
Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur;
Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio.
Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem.
Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?
Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Quae cum essent dicta, discessimus. Paria sunt igitur. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat.
Quis Aristidem non mortuum diligit? Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Scrupulum, inquam, abeunti; Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Efficiens dici potest. Sed quae tandem ista ratio est? Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;
Eam stabilem appellas. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Nulla erit controversia. Minime vero, inquit ille, consentit. Curium putes loqui, interdum ita laudat, ut quid praeterea sit bonum neget se posse ne suspicari quidem. Tubulo putas dicere?
Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit;
Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur.
Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.
Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum.Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Duo Reges: constructio interrete. Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur?
Quid Zeno? At iam decimum annum in spelunca iacet. Fadio Gallo, cuius in testamento scriptum esset se ab eo rogatum ut omnis hereditas ad filiam perveniret. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Nemo igitur esse beatus potest. Collatio igitur ista te nihil iuvat.
Sint ista Graecorum;
Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria?
Paria sunt igitur.
Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt.Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?
Adsint etiam formosi pueri, qui ministrent, respondeat his vestis, argentum, Corinthium, locus ipse, aedificium-hos ergo asotos bene quidem vivere aut beate numquam dixerim.
