Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Duo Reges: constructio interrete. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala?
Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano.
Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat.
Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt;
Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.
Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.
Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas?
Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest.
Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.
Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;
Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus.
Pollicetur certe.
Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur.
Quo modo?
Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter.
Proclivi currit oratio.
Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio.
A mene tu?
Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere.
Quonam modo?
Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio.
Poterat autem inpune;
Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum.Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.
In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Quonam, inquit, modo? Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Quae autem natura suae primae institutionis oblita est?
Sed residamus, inquit, si placet. Itaque fecimus. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?
Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?
Laboro autem non sine causa;
Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit.
An nisi populari fama?
Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt.
Sic igitur in homine perfectio ista in eo potissimum, quod est optimum, id est in virtute, laudatur.Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit?
Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum.
Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia;
Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Fieri, inquam, Triari, nullo pacto potest, ut non dicas, quid non probes eius, a quo dissentias. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Sed plane dicit quod intellegit. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Quae contraria sunt his, malane? Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur.
Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Reguli reiciendam; Nos vero, inquit ille;
Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit;Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia.
Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem.
Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis;
A mene tu?
Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio.
Numquam facies.
Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.
Quid ergo?
Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane.
Efficiens dici potest.
Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt.
Facete M.
Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit.A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem.
