Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Duo Reges: constructio interrete. Eam stabilem appellas. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum.
Cognitio autem haec est una nostri, ut vim corporis animique norimus sequamurque eam vitam, quae rebus iis ipsis perfruatur.
Quid tibi, Torquate, quid huic Triario litterae, quid historiae cognitioque rerum, quid poetarum evolutio, quid tanta tot versuum memoria voluptatis affert?
Erat enim res aperta. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Ostendit pedes et pectus. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;
hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit?
Atque omnia quidem scire, cuiuscumque modi sint, cupere curiosorum, duci vero maiorum rerum contemplatione ad cupiditatem scientiae summorum virorum est putandum.Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Num quid tale Democritus? Et quidem, inquit, vehementer errat; Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit.
Quid, quod res alia tota est?
Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum?
Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;
Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet?
Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis?Immo alio genere; Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Suo genere perveniant ad extremum; Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo.
Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Haec dicuntur inconstantissime. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.
Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Tubulo putas dicere? Cur post Tarentum ad Archytam? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris.
Nos commodius agimus.
Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum.
Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur.
Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint.Illi igitur antiqui non tam acute optabiliorem illam vitam putant, praestantiorem, beatiorem, Stoici autem tantum modo praeponendam in seligendo, non quo beatior ea vita sit, sed quod ad naturam accommodatior.
Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni.
Est enim mihi magnae curae-quamquam hoc quidem proprium tuum munus est-, ut ita erudiatur, ut et patri et Caepioni nostro et tibi tam propinquo respondeat.Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Omnis enim est natura diligens sui. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Si quae forte-possumus.
Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.
Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur?
Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.
Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?Si enim ad populum me vocas, eum. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Haec dicuntur fortasse ieiunius; Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Praeclare hoc quidem. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.
Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P.
Fieri, inquam, Triari, nullo pacto potest, ut non dicas, quid non probes eius, a quo dissentias.
Summus dolor plures dies manere non potest?
Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;
Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere.
Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam.
Tria genera bonorum;
Illa tamen simplicia, vestra versuta.
Quid vero?
Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho;
Tria genera bonorum;
Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere?
Venit ad extremum;
Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint.
Numquam facies.
Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari.
Itaque fecimus.
At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia?
Tu quidem reddes;
An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit?
Frater et T.
An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.
