Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Omnia peccata paria dicitis. Sed quod proximum fuit non vidit. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Duo Reges: constructio interrete. Beatum, inquit. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Sedulo, inquam, faciam.
Tam enim diligenter, etiam si minus vere nam nondum id quidem audeo dicere -, sed tamen accurate non modo fundatam, verum etiam exstructam disciplinam non est facile perdiscere.
Mihi quidem etiam lautius videtur, quod eligitur, et ad quod dilectus adhibetur -, sed, cum ego ista omnia bona dixero, tantum refert quam magna dicam, cum expetenda, quam valde.Duo enim genera quae erant, fecit tria. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Sin aliud quid voles, postea. Idemne, quod iucunde? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor.
Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Erat enim res aperta. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit?
Sint modo partes vitae beatae.
Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt;
Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.
Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat?
Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.
Qui si omnes veri erunt, ut Epicuri ratio docet, tum denique poterit aliquid cognosci et percipi.
Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Quae cum dixisset, finem ille. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Tanta vis admonitionis inest in locis; Quae contraria sunt his, malane? Non potes, nisi retexueris illa.
Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Venit ad extremum; Haec igitur Epicuri non probo, inquam.
Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.
An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit?
Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus;Sed hoc interest, quod voluptas dicitur etiam in animo-vitiosa res, ut Stoici putant, qui eam sic definiunt: sublationem animi sine ratione opinantis se magno bono frui-, non dicitur laetitia nec gaudium in corpore.
Vobis autem, quibus nihil est aliud propositum nisi rectum atque honestum, unde officii, unde agendi principlum nascatur non reperietis.
De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur.
Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?
At hoc in eo M.
Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.
Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile.
Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia.Sapientia enim et animi magnitudinem complectitur et iustitiam, et ut omnia, quae homini accidant, infra se esse iudicet, quod idem ceteris artibus non contingit.
At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit.
Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae semper voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt. Nihil illinc huc pervenit. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Videsne quam sit magna dissensio? Quae cum essent dicta, discessimus. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Maximus dolor, inquit, brevis est.
Tubulo putas dicere?
Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit.
Quare attende, quaeso.
Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser.
Restatis igitur vos;
Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem.
Nos commodius agimus.
Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus.
Recte dicis;
Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.
Easdemne res?
Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.
Proclivi currit oratio.
Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M.
Quis enim redargueret?
Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere.
Itaque fecimus.
Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M.
Sed hoc sane concedamus.
Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile.Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. In contemplatione et cognitione posita rerum, quae quia deorum erat vitae simillima, sapiente visa est dignissima. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Tibi hoc incredibile, quod beatissimum.
Sed fac ista esse non inportuna; Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Optime, inquam. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Hoc tu nunc in illo probas.
Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos;
Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint.
Sunt etiam turpitudines plurimae, quae, nisi honestas natura plurimum valeat, cur non cadant in sapientem non est facile defendere.Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari. Praeteritis, inquit, gaudeo. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Sed hoc sane concedamus. Illud non continuo, ut aeque incontentae. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Quam si explicavisset, non tam haesitaret.
Immo videri fortasse. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae;
