omnis est enim de virtutis dignitate contentio. ALIO MODO. Duo Reges: constructio interrete. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis.
Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Quid ad utilitatem tantae pecuniae?
Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus.
Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa;
Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni.
Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;
Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.
Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia.Ille incendat? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est.
Quid, si non modo utilitatem tibi nullam afferet, sed iacturae rei familiaris erunt faciendae, labores suscipiendi, adeundum vitae periculum?Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Utilitatis causa amicitia est quaesita. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P.
Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Esse enim, nisi eris, non potes. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.
Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Qui est in parvis malis. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur.
At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Ratio quidem vestra sic cogit. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.
Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.
An est aliquid, quod te sua sponte delectet?
Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare?
Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.Sit enim idem caecus, debilis. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Quid, quod res alia tota est? Iam contemni non poteris. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis.
Ergo in hac ratione tota de maximis fere rebus Stoici illos secuti sunt, ut et deos esse et quattuor ex rebus omnia constare dicerent.
Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?
Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere?
Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere.
Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo.
Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior;
Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor;Disserendi artem nullam habuit. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt.
Stoicos roga.
Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate.
Hic ambiguo ludimur.
Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio.
Stoicos roga.
At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset.Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. Qui est in parvis malis. Sed haec in pueris; Hoc est non dividere, sed frangere.
Sed videbimus.
Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum.
Sed videbimus.
Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem.
Falli igitur possumus.
Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum.
Stoici scilicet.
Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum.
